Muziek selectie door Teun van den Dool o.a. uitgezocht om te dienen als achtergrondmuziek op een afscheidsbijeenkomst.
Pas op; de eerste liedjes zijn nog leuk maar het wordt zwartgalliger aan het einde van de lijst. Enigszins chronologisch.
Tussen haakjes het jaar dat het voor het eerst uitgebracht werd.
Totale duur: 3h 15m
11 september 2020, afscheid van TNO.
29 juni 2023, afscheid van mijn leven.
( voor verdere inspiratie: https://www.windows10help.nl/uitvaartmuziek/index.html )
01 – Johnny Hoes – Aan de oever van de Rotte 1958).
Eerste liedje wat ik mij goed kan herinneren; door mijn vader voorgezongen.
Er bestaan trouwens verschillende versies van in tekst en melodie, wij zongen een andere melodie en er bestaan meer coupletten.
02 – Youp van ’t Hek – Flappie (1978).
Herinnert mij o.a. aan een konijn (Wipper) dat wij in mijn jeugd hadden (we hadden een halve dierentuin in en achter ons rijtjeshuis) en dat aanvankelijk vertroeteld werd maar op een gegeven moment meestal vergeten en daardoor op een winternacht in zijn eigen uitwerpselen doodgevroren. Ik heb er een trauma aan over gehouden.
03 – Hans Dorrestijn – Moederdag (1979).
04 – Gerard Cox 1948 – toen was geluk heel gewoon.
Liedjes die mij herinneren aan een leuke jeugd, voordat mijn ouders na veel geruzie, in mijn pubertijd gescheiden zijn.
Hans Dorrestijn is een geweldige komiek, met een kijk op het leven en ervaringen die ik in veel opzichten herken.
05 – Henk Elsink – Als ik aan vader denk (1986).
Mijn vader was mij dierbaar en is te jong overleden; toen ik 18 was. Ik realiseer mij steeds meer dat ik veel overeenkomsten heb met mijn vader. Helaas heb ik dat niet met hem kunnen spiegelen.
06 – Wim Sonneveld – Het Dorp (1965).
Mijn vader was liefhebber van het repertoire van Wim Sonneveld. Dit is een mooi voorbeeld van Sonnevelds oeuvre.
07 – Gerard Cox – mooie zomer (1973).
08 – Herman van Veen – Hilversum III (1984).
Herinnert mij aan de mooie vakanties die wij met ons gezin maakten in onze eerste auto (een VW busje). De eerste vakantie die ik mij herinner was toen ik circa 7 jaar oud was; in een huisje (Oost–Hilversum, Kamp Heidebloem ten Noorden van Anna’s Hoeve). Naar verluidt heb ik daar de eerste maanlanding op TV gezien (21 juli 1969); ik kan me nog herinneren dat ik daarvoor heel laat mocht opblijven, of zelfs weer uit bed gekomen ben na een aanvankelijk slaapje aan het begin van de avond, ik was toen net 8 jaar oud.
*09 – Jeroen van Merwijk – Alle Mannen Moeten Dood (1994)
Deze kunstenaar is 3–3–2021 overleden. Dat noopte mij om zijn oeuvre te bekijken want ik kende hem eigenlijk nauwelijks. Hij heeft prachtige liedjes geschreven. Deze deed mij denken aan hoe ik opgegroeid ben; in een tijd dat de zoveelste emancipatiegolf voorbij raasde. En die zadelde mij op met het idee dat je als jongen/man in principe fout geboren bent en er nooit iets van je zal deugen. Ik heb mijn best gedaan om mij beter te gedragen, zodanig dat ik zelfstandig ben geworden en geen vrouw meer nodig heb, dat was toch de bedoeling?
Elke me–too man heeft oneindig veel meer succes gehad dan ik. Ik heb lang niet begrepen dat al het geschreeuw over ongewenst gedrag juist een beschrijving was van hoe mannen geacht worden zich te gedragen. Mij zijn ze onderweg kwijtgeraakt. Ik zag eens een interview met een meisje van een jaar of vijf; heb je al een vriendje. Nee. En weet je hoe dat gaat tussen jongens en meisjes? Ja: jongens vragen en meisjes maken het uit. Zo, dacht ik, die heeft al jong door hoe het in elkaar zit.
10 – Meatloaf – Paradise by the Dashboard Light (1977).
Een van de eerste rock–popliedjes die ik mij herinner. De tekst begreep ik pas later maar de compositie vond ik toen al geweldig.
11 – Jules de Corte – ik zou wel eens willen weten (1955).
Een mooi liet van een blinde zanger (uit Delft, waar ik een groot deel van mijn leven woonde en in de buurt geboren en opgegroeid ben: De Lier).
Een lied dat regelmatig te horen was in mijn jeugd maar nu een beetje in de vergetelheid geraakt is, denk ik. Dus hier dan nog maar een keer.
Door Jules’ succes had hij niet zo veel oog voor zijn zoon, maar die vertolkt toch nu het werk van zijn vader weer.
12 – Whitney Houston – I Will Always Love You (1992, oorspronkelijk van Dolly Parton 1973).
Een prachtige stem van een zangeres die te vroeg heenging. En een herinnering aan de eerste verliefdheden. Helaas werd ik meestal verliefd op meisjes die voornamelijk aan mijn fantasie ontsproten waren i.p.v. dat ik lette op de werkelijkheid. Dus veel succes heb ik op dat vlak niet gehad.
13 – Phil Collings – You can’t hurry love (oorspronkelijk uitgebracht door The Supremes in 1966)
Een lidje dat faforiet was ibij 4ijlen mijn broer Bernard. Ook niet heel succesvol in de liefde. Hij had eens een rondreis in Zuid-Amerika gemaakt en daarbij leerde hij iemand kennen die hij aan het einde van zijn studie (1993, TUDelft Elektrotechniek), weer ging bezoeken. maar ze bleek inmiddels een andere vriendje gevonden te hebben.
Als afleiding plande hij een trektocht door een toeristisch gebied. Hij had op een militaire topografische kaart een pad gevonden op enige afstand van de grote toeristenmassa’s.Helaas bleek dat pad helemaal niet (meer) te bestaan. Maanden later werden delen van zijn uitrusting(en van zijn lichaam) gevonden in een riviertje dat het gebied uitstroomde.
Heel lang heb ik, als er iemand aanbelde, nog gedacht: “daar zul je Bernard hebben”.
29a – Frank Sinatra – Killing me softly (oorspronkelijk door Lori Lieberman, 1972).
Gelukkig ken ik mooie mensen die mijn lief en leed af en toe willen delen.
14 – Brigitte Kaandorp – Het komt allemaal wel weer goed (2013).
15 – Stef Bos – ga niet zonder mij (8 mei 2021, AVRO beste zangers. Oorspronkelijk Celine Dion, Ne partez pas sans moi, SongFestival 1988)
16 – Louis Armstrong – What A Wonderful World (1967).
17 – Procol Harum – A Whiter Shade of Pale (1967).
18 – Jeroen van Merwijk – Positief Lied (1996)
19 – Jacques Dutronc – Paris (1968)
20 – Whitney Houston – one moment in time (1988).
Soms zit het mee en soms zit het tegen in het leven.
Bewerkingen van ‘Wonderful World’ en ‘A Whiter Shade of Pale’ heb ik gespeeld met een combo waarin ik dwarsfluit speelde (~1980). Tijdens een van onze vakanties in Hoenderloo (camping De Miggelenberg) liepen we in de namiddag op de parkeerplaats van het Kröller–Müller museum op de Hoge Veluwe tegen een hippie aan die dwarsfluit stond te spelen bij zijn VW campertje. Ik was meteen verkocht en dacht: “dat wil ik ook”. Ik heb het 5 jaar behoorlijk fanatiek volgehouden. Daarna heb ik er nooit meer op gespeeld. Maar een campertje had ik later wel.
Jacques Dutronc – Paris bevat een mooie dwarsfluit bijrol.
21 – Lucifer – House For Sale (1975).
22 – Gary Portnoy – Where Everybody Knows Your Name – Cheers theme song (1982).
Vooral de eerste placht ik uit volle borst te zingen in mijn studentenflat in Groningen (studie Natuurkunde 1985–1989).
23 – Herman van Veen – Anne (1986).
Gewoon een aardig liedje. Ik heb geen kinderen maar mag af en toe meekijken bij andermans kinderen. Het is verbazingwekkend hoe nieuwsgierig die zijn en hoe (snel) die zich(zelf) ontdekken en ontwikkelen. Het lijken wel honden, die heb ik ook graag om mee heen.
24 – Jim Croce – Time in a bottle (1973).
Tja, ik kan mij nog herinneren dat ik mij rond mijn pubertijd vaak vreselijk verveelde en niet wist wat ik met mijn tijd aan moest. Ik had die tijd er later graag bij gehad want ik kwam verder in mijn leven altijd tijd te kort.
25 – Charles Aznavour – She (1974).
Mooi liedje gespeeld bij een tentoongestelde auto in het Louman (auto)museum in Den Haag, waar ik in 2019 geweest ben. Ik heb zelf o.a. HTS autotechniek gestudeerd (in Apeldoorn).
26 – John Farnham – You’re The Voice (1986)
Begin 1990-er jaren kende ik iemand die dit nummer eindeloos draaide. Het klinkt best aardig, maar de hele dag alleen dit, is een beetje veel van het goede.
30 jaar later kon ik het nog neuriën in Google Assistant. Het bleek “you’re the voice” van “ John Farnham” te zijn. Een niet onaardig tekst; accepteer niet de ellende op deze aarde, verbeter de wereld, begin bij jezelf.
#26 – The Beatles – Let it be (1970).
#Tja, wie kent het niet, alhoewel ik te jong was om de gekte in hun begintijd te bevatten.
27 – Queen – Bohemian Rhapsody (1975).
Mijn populairste band. Prachtige film met die titel verschenen in 2018 waarin o.a. een producer figureerde die zei, toen dit nummer aan hem gepresenteerd werd; “dat wordt nooit wat”. Zo’n domme opmerking kun je verwachten van een manager. Mijn vader placht te zeggen: “dom geboren, suf gewiegd, en nooit wat aangeleerd”.
28 – Brigitte Kaandorp – Zwaar Leven (2012).
29 – Jeroen van Merwijk – Het Leven Is Kut (1996)
Het zware leven komt mij bekend voor; een familiekwaaltje.
En die van Jeroen van Merwijk kwam ik later tegen en is in dezelfde trend.
30 – Freddie Mercury & Montserrat Caballé – Barcelona (1987).
De betere tijden van Freddie Mercury waarbij hij een droom waarmaakte om eens met een operazangeres op te treden. Zij was nogal onder de indruk van zijn zangkwaliteiten.
31 – Susan Boyle – I Dreamed a Dream (2008 Les Misérables, geboren 1961) Tijdens haar optreden in “Britains Got Talent”(2008) werd ze uitgelachen, totdat ze begon te zingen. En uiteindelijk verwezenlijkte ze haar droom: een bekend zangeres worden.
WikiPedia: “She was told in 2012–13 that she had been misdiagnosed and has Asperger syndrome with an IQ ‘above average’. Boyle says she was bullied as a child, and always thought she had brain damage due to shortage of oxygen during her birth.”
#32 – Frank Sinatra – Killing me softly (oorspronkelijk door Lori Lieberman, 1972).
#Gelukkig ken ik mooie mensen die mijn lief en leed af en toe willen delen.
32 – Stef Bos – Papa (1991).
De ontwikkelingen rond mijn gezondheid maken alleen maar dat ik sterker aan mijn vader terug denk.
#33 – Herman van Veen – Toveren (1987).
#Tja, als ik toch eens kon toveren.
33 – Claudia de Breij – Mag ik dan bij jou (2009).
Ik heb gewaarschuwd … het wordt steeds erger.
34 – Ramses Shaffy – Laat me (1978).
Ja, bemoei je er niet mee !
35 – Edith Piaf – Non, je ne regrette rien (1960, maar geschreven in 1956)
Inderdaad heb ik van het meeste dat ik gedaan heb geen spijt. Alles bij elkaar kan ik terug kijken op een goed leven.
*36 – Herman Finkers – Daarboven In De Hemel (2010).
37 – Jeroen van Merwijk – Ik Geloof (2011)
Herman Finkers is een fantastische en grappige tekst–kunstenaar (en leider aan kanker, daar heeft hij ook een grappige sketch over gemaakt).
En Jeroen van Merwijk geeft een al even mooie invulling aan geloven.
*38 – Maarten van Roozendaal & Egon Kracht – Red mij Niet (2001).
A–religieuzer dan ik kan bijna niet. Als ze het nou allemaal niet zo serieus namen maar als een soort Sinterklaas voor volwassenen, dan zou het misschien aantrekkelijk kunnen zijn. Stel je voor; Sinterklaas die ons de wet voor gaat schrijven.
De rest spreekt denk ik voor zichzelf. Degenen die niet van een progressieve grafstemming houden, moeten hier maar afhaken:
39 – Stef Bos – Is dit nu later (1990).
40 – Claudia de Breij – Blijf je nog een jaar (2019).
41 – Youp van ’t Hek – Niemand weet hoe laat het is (1992).
42 – Queen – Who Wants To Live Forever (1986).
43 – Chi Coltrane – Go Like Elijah (1972)
*44 – Jan Rot – Ik Was (2022), gebaseerd op Frank Sinatra My Way (1969, gebaseerd op “Comme d’habitude” door Claude Françoi in 1967).
Jan Rot overleed op 22-4-2022 aan darmkanker, later gediagnosticeerd dan ik maar eerder overleden.
44 – Robert Long – Liedje voor als ik er niet meer ben (2008).
45 – Stef Bos – De hemel (1994).
47 – Queen – These Are The Days of Our Lives (1991).
*47b – Claudia de Breij – ‘Proost/Toost Op De Verliezers’
“Nergens is meer leven dan vlak bij de dood”, zingt ze. Dat kan ik bevestigen. Het is raar dat juist vlak bij de dood onbenullige dingen belangrijker worden dan ze ooit waren; boodschappen kunnen doen, vuilnis buiten zetten.
*48 – Bram Vermeulen – Testament (2001).
49 – Queen – The Show Must Go On (1991).
50 – Stef Bos – Vaarwel (2011)
51 – Mozart – Lacrimosa (deel van Requim, 1791).
Dit Lacrimosa was de slotmuziek van de indrukwekkende film ‘Come and See’ die ik in 2019 in het filmhuis in Den Haag zag. Een anti–oorlogsfilm omdat hij de verschrikkingen van de 2e wereldoorlog laat zien voor Poolse plattelandsmensen door de ogen van een jongen, te midden van o.a. Partizanengeweld.
52 – Samuel Barber – Adagio for Strings (1936). Klinkt klassiek maar is redelijk recent gecomponeerd. De ultieme grafmuziek. De originele versie duurt minstens 8 minuten. Ik heb het meest bekende stukje eruit geknipt.
