Dappere hondjes huilen ook wel eens

Er loopt een zelfverzekerd hondje met een vrolijke wapperende pluimstaart mij op de galerij tegemoet. Corona zorgt ervoor dat ik haar niet kan aanhalen en niet met haar mee naar binnen kan. Een verbaast snoetje kijkt achterom als ik bij de voordeur blijf staan.  Op flinke afstand kletsen ik en haar vrouwtje over hoe het gaat en over hoe de rouwbezoekjes op afstand worden beleeft.

Na de derde keer heeft het hondje het door en weet ze dat ik tóch bij de deur blijf staan. Ze heeft zich er duidelijk bij neergelegd en loopt, zonder om te kijken, de gang in. Bij de deur waar de moeder van haar vrouwtje ligt opgebaard stop ze even, snuft, en loopt verder de woonkamer in.

Een paar dagen later, op de dag van het afscheid, staat ze al klaar, aan de riem en heel alert. Ze weet dat er iets staat te gebeuren. Ze is overal bij en mag bij haar vrouwtje in de auto. Bij het crematorium wordt de hele omgeving afgesnuffeld en loopt ze in flinke pas voorop. Ze is een ontzettend dapper hondje en is haar vrouwtje tot steun op het moment dat zij afscheid moeten nemen van haar moeder.