Afscheidsverhaal van Peter en Leontien
Afscheid nemen in het coronajaar 2020. Peter verloor beide ouders en hoewel het virus niet de aanleiding van overlijden was, tekent covid het afscheid van beiden.
Via een videoverbinding vertelt Peter rustig en liefdevol over zijn vader en moeder. Leontien en de honden zijn tijdens het gesprek dichtbij. Soms is op het scherm alleen even een wollige vacht of een hondensnuit te zien. Uit alles is voelbaar: het viertal heeft elkaar dit jaar hard nodig gehad en stevig vastgehouden.
“Mijn vader was licht dementerend, maar stond volop in het leven. Van hem mocht het nog wel even duren, hij zorgde graag voor mijn dementerende moeder. In het voorjaar kreeg hij een hersenbloeding. Heel onverwacht. Ik vond hem op de grond. Mijn moeder zat naast hem en begreep niet wat er gebeurd was.”
Peter is ruim vier jaar mantelzorger voor zijn ouders als hij zijn vader aantreft, niet geheel meer bij bewustzijn. Peters zus komt na een telefoontje en neemt ter plekke afscheid van hun vader. In de ziekenhuisweek die volgt, staat Peter er door de corona-maatregelen alleen voor. “Ik respecteerde de keus van mijn zus om niet naar het ziekenhuis te komen en heb mede daardoor alles alleen besloten en verwerkt. De keus om morfine toe te dienen, slaapmiddel te geven en het tekenen van de overlijdensactie. Dat heeft diepe indruk gemaakt.”
- Een uniek afscheid
- Een passende uitvaart
- Een waardevolle herinnering
Voor moeder komt een plek vrij in een verzorgingshuis.
Voor haar hoeft het leven niet meer. Ze mist haar man, vindt het verzorgingshuis maar niets en worstelt met haar onophoudelijk toenemende dementie.
“Mijn moeder viel uit bed en brak haar heup. In het verzorgingshuis was ze op covid getest, maar de uitslag was nog niet bekend. Toen ze in het ziekenhuis terechtkwam bleek ze covid te hebben. Ze is nog aan haar heup geopereerd en daarna naar een covid-verzorgingshuis gegaan. We mochten niet meer bij haar komen. Later bleken mijn zus, Leontien en ik corona te hebben.”
Peters moeder drinkt en eet niet meer en weigert ook haar medicatie. Aan het einde van de week sterft ze, toch onverwachts, op dezelfde rustige manier als haar man, zacht wegglijdend door morfine en slaapmedicatie.
“Haar dood was minder intens, omdat ik er niet bij kon zijn, maar ook omdat ze zelf niet meer wilde.”