De urnen van Claud, Hout mij in herinnering

14-03-2021 18:24

Vroeger dacht ik nooit zo na over het werken met hout. Het was voor mij de normaalste zaak van de wereld. Mijn vader was timmerman en kon buiten een compleet huis in elkaar timmeren samen met zijn maten, van oud hout de mooiste meubelstukken maken. Ik ben er mee opgegroeid. Hij leerde mij door te kijken, door niet bang te zijn mij ook een stuk gereedschap in de hand te geven. Ik dacht er niet bij na, ik deed het “gewoon”.

Toen het bekende gezegde; “Zelfs de machtigste eik valt een keer om, uitkwam moest ik het zelf doen. Mijn broer had dezelfde ‘kijk-lessen’ van hem gehad dus als ik niet wist hoe te handelen kon ik hem ook vragen. Het werken met hout is ons dus zeker met de paplepel ingegoten.

12 hobby’s, dertien keer er geen zin meer in hebben is mij niet echt vreemd. Totdat ik een filmpje zag over een houtdraaier. Al snel was ik in de ban van de machine en wat er mee gedaan kan worden. Als verrassing kreeg ik een cursus houtdraaien. Ik was verkocht. Na weken wist ik hoe ik een tafelpootje kon draaien, of ik daar gelukkig van zou worden was een tweede. Niet lang daarna kocht ik mijn eerste draaibank(je), het grote oefenen kon beginnen. In een schuurtje van 6m2, volgepropt met zaken die daar eigenlijk niet hoorden stond mijn machientje. Uren en uren bracht ik daar door, in de kou, in de warmte, het maakte niet uit, ik draaide door.

En toen kwam mijn moeder met die ene vraag.

Menig stuk hout bewerken, nog meer miskleunen verdwenen in een vuurkorf maar ik leerde door, zonder die machtige eik.

Ik had het redelijk onder de knie dus moest er een andere draaibank komen, groter, krachtiger. Ik merkte hier en daar ik mensen blij kon maken met de kleine stukken die ik maakte. Tot mijn moeder kwam met die ene vraag. ‘Claud, ik zou het mooi vinden als je een urn voor je vader zou maken’. Misschien het moeilijkste wat ik ooit heb gemaakt. Niet qua vorm maar om dat te mogen doen voor een man die zo mooi met zijn handen kon werken, was op zijn zachts gezegd een pittige opdracht.

Ik wilde perfectie, alhoewel ik wist dat dat niet hoefde en ik dat ook nog niet zou kunnen.

Nu staat die urn bij mijn moeder op de kast. Gemaakt van magnoliahout en een kleine bronzen klauwhamer op de voorzijde. De foto die ernaast staat hangt ook in mijn werkplaats. Die nu gelukkig een flink stuk groter is dan het schuurtje waar ik ben begonnen met draaien. Soms, als iets niet wil lukken, kijk ik ernaar. Ik hoor hem zeggen; “Gewoon doen, Schele, dan gaat het maar fout, ook daar leer je van”.

Bekijk hier alle mooie ontwerpen van Claud

Hout mij in Herinnering

Het spelen met woorden is ook een van de dingen die ik leuk vind. Zo is ook de naam “hout” mij in herinnering ontstaan. Natuurlijk met spelfout maar wel een toepasselijke fout.

Wat ik het mooiste vind aan het werken met hout is dat ik iemand blij kan maken in een verdrietige situatie. Hoe de warmte van het hout, de kilte die is ontstaan misschien een beetje kan verzachten.