Afscheidsverhaal van Ingeborg en Saskia
Uitersten zijn ze, zowel in uiterlijk als in hun manier van praten. De zussen Saskia en Ingeborg vertellen over het afscheid van hun moeder. In alle opzichten een corona-afscheid, maar het virus heeft de vrouwen er niet van kunnen weerhouden om hun moeder én zichzelf dierbare laatste maanden te bezorgen.
Ingeborg is de jongste en vindt dat Saskia mag vertellen, omdat zij de oudste is. Dat gebeurt niet, de woorden komen bij Ingeborg vanzelf. Saskia vult aan in de stroom van herinneringen.
Ze was een sterke, onafhankelijke vrouw. Actief was ze ook, reed overal in haar autootje naartoe. Zíj was altijd degene die op visite ging. En ze begeleidde tot op hoge leeftijd de museumactiviteiten van de Vrouwen van Nu in Poortugaal-Rhoon; vervoer, tickets, lunch en gids regelen, zorgen dat iedereen meekon, een grote verantwoordelijkheid die ze met pijn in haar hart na meer dan tien jaar heeft opgegeven.
Ze werd in 2010 getroffen door een herseninfarct. En toen haar dat in 2018 nogmaals overkwam, besloot ze zelf om haar rijbewijs in te leveren. Haar dochters zagen haar dapper de auto verkopen. Gaan en staan waar ze wilde was niet meer.
Ingeborg: “Ze kon nog lopen en praten, maar er volgden in 2019 meerdere herseninfarcten dicht op elkaar en toen herstelde het lichaam niet meer. Haar slik- en spraakvermogen waren aangetast. Haar wereld werd heel klein. Zelfs haar familie nam onbewust niet veel contact meer op. En uiteindelijk bestond het cirkeltje uit ons drieën met de gezinnen van Saskia en mij”.
- Eigen wensen
- Samen beleeft
- Dierbare momenten
Over het afscheid wordt in alle openheid gesproken. Ingeborg stelt voor om met Evelien contact op te nemen en het klikt tussen de vier vrouwen. Ze schetsen de eerste contouren van de uitvaart en samen bezoeken ze het crematorium, zodat moeder nog kan zien waar ze naartoe gaat. Corona is er wel, maar staat hun wensen niet in de weg. Evelien ziet vooral wat wél kan.
Moeder wil niet haar leven eindigen in een verpleegtehuis en kiest heel bewust voor euthanasie. In de laatste maanden nemen Saskia en Ingeborg samen met thuiszorg de zorg voor haar op zich.
Ingeborg: “We werden een soort ‘drie musketiers’. Moeders heeft altijd voor ons gezorgd, Saskia en ik vonden het niet meer dan terecht, om dat voor haar terug te doen”.
Saskia: “Ze gaf aan dat ze geen perspectief meer zag”.
Ingeborg: “Dat heeft ze altijd gezegd; als de kinderen en kleinkinderen hun eigen leven hebben gevonden, dan is het klaar. Dan is mijn leven voltooid.”
Saskia: “Toch vind ik het nog steeds raar dat je moeder dan door een medische handeling stopt met leven”.